ŻMIGRÓD

Historia powstania zamku w Żmigrodzie nie jest dobrze poznana. Wiadomo jedynie, że po raz pierwszy wzmiankowano go w roku 1296, ale prawdopodobnie była to jeszcze wówczas budowla drewniana. Z 1375 roku pochodzi informacja o castrum, które należało wtedy do książąt oleśnickich. Wraz ze śmiercią ostatniego Piasta oleśnickiego, Konrada Białego, w 1492 roku miasto wraz z warownią przeszło w posiadanie króla czeskiego Władysława Jagiellończyka.

Niedługo potem przekazał on miejscowe dobra pochodzącemu z Nadrenii Zygmuntowi Kurzbachowi. Rodzina niemieckiego feudała mieszkała w zamku do roku 1592, kiedy kupił go Urlyk von Schaffgotsch. W tym czasie budowla była dwukrotnie niszczona przez pożary, które nękały ją na przełomie XVI i XVII wieku. Odbudowana i silnie ufortyfikowana, przez dwa lata skutecznie opierała się atakującym ją wojskom szwedzkim. W 1642 roku została jednak zdobyta i przez następne 8 lat służyła Szwedom za bazę wypadową na Śląsk.
Od połowy XVII wieku aż do roku 1945 posiadłość należała do rodu von Hatzfeld. W latach 1655-57 ówczesny właściciel Żmigrodu Melchior von Hattzfeld przebudował średniowieczną warownię na okazały, barokowy pałac. Powstanie magnackiej rezydencji przyczyniło się do usunięcia starszych budynków i obwarowań, z których zachowano jedynie wieżę. Zmodernizowany w XVIII wieku pałac w roku 1813 gościł cara Aleksandra I, króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III oraz posłów angielskiego i austriackiego, którzy debatowali tutaj nad planem ostatecznego unicestwienia potęgi Napoleona, co im się w końcu udało. Okazała rezydencja zniszczona została podczas działań wojennych w 1945 roku i nie odbudowana straszy do dziś ruiną. XX-wiecznej konserwacji doczekała się jedynie pochodząca ze starego zamku wieża.

Średniowieczną warownię usytuowano w miejscu z natury obronnym, wśród bagien i rozlewisk rzeki Baryczy. Było to otoczone fosą nieregularne założenie ze stojącą przy północnym odcinku murów wieżą i bramą od południa. Istniejąca do dziś kamienno-ceglana wieża zbudowana została w roku 1560 z inicjatywy Wilhelma von Kurzbacha. Była to czterokondygnacyjna, czworoboczna budowla z kręconą klatką schodową. W XIX wieku zlikwidowano pokrywający ją czterospadowy dach, a w jego miejsce dobudowano górne partie, ozdabiając je romantycznym pseudo krenelażem.

Zamek Lipowiec w Babicach

Wielkie ruiny starego zamku stoją na zalesionym wzgórzu o wysokości 362 m, które jest częścią Grzbietu Tenczyńskiego. Mimo kilku przebudów obiekt zachował pierwotny kształt i gotycki charakter. Zbudowany jest na planie przypominającym pięciobok z miejscowego kamienia z nielicznymi fragmentami ceglanymi. Charakterystyczną częścią zamku jest wysoka na 28 metrów wieża, stanowiąca kiedyś główny trzon zamku, obecnie do połowy ukryta w murach skrzydła południowo-wschodniego. Ma ona 4 kondygnacje na których zachowały się unikalne działobitnie (stanowiska ogniowe) z otworami strzelniczymi. Pod wieżą znajdowały się cele więzienne. Główny korpus zamku ma 3 kondygnacje i posiada wewnętrzny dziedziniec. Można tam zobaczyć na ścianach herby biskupów: Oleśnickiego - Dębno i Jastrzębca - Jastrzębiec, którzy odpowiadali za przekształcenia zamku w XV w. oraz tarcze z herbami Andrzeja Zebrzydowskiego. Jest też głęboka studnia w której zamontowano nawet światło (trzeba je samemu włączyć). Na parterze znajdowały się m.in.: refektarz, kuchnia, spiżarnia, wozownia, na I piętrze pokoje księży, szpital i kaplica, a na II piętrze cele więzienne i pokoje dla służby. Wjazd do warowni prowadził przez most zwodzony położony ponad głęboką na 7 metrów fosą, którego resztki wraz z szyją bramną odnaleziono podczas prac archeologicznych. Brama miała dwa wejścia, dla pieszych i konnych. Przed bramą mamy dość obszerne przedzamcze. Całość otacza wysoki mur obwodowy. Obiekt jest znakomicie przystosowany do zwiedzania, można wejść na poszczególne kondygnacje, oglądać zrujnowane komnaty, a widok z wieży po prostu zapiera dech w piersiach. Wejście na nią jest obecnie przebudowane, niegdyś prowadziło z poddasza przylegającego budynku. Dodatkowo na piętrze urządzone jest niewielkie, ale ciekawe muzeum z historią zamku, a u stóp wzgórza zamkowego znajduje się jeszcze Nadwiślański Park Etnograficzny czyli skansen, w którym znajdują się zabudowania wiejskie z XVIII i XIX w. Lipowiec to bezwzględnie jedno z najciekawszych miejsc na Jurze Krakowsko - Częstochowskiej.

Radzyń Chełmiński

Pierwotny zamek jako drewniany został zbudowany około 1234 roku przez Hermana von Balka mistrza krajowego. Od czasu powstania zamek był siedzibą konwentu.

W latach 1251-52 jest wzmiankowany pierwszy komtur zamkowy Hartwich. Przebudowę zamku z drewnianego na murowany rozpoczęto z początkiem XIV wieku i objęła ona etap od 1305 roku do 1330 roku.

W dniu 23.IX.1410 roku zamek został zdobyty i zniszczony przez powracające spod Malborka wojsko polskie. Władysław Jagiełło obsadził w nim polsko-czeską załogę, a pierwszym dowódcą został Jaśko Sokół z Lamberku w Czechach. Po opuszczeniu zajętych terenów przez króla Krzyżacy szybko odzyskiwali kolejne zamki. Wybuch wojny 13-letniej spowodował zajęcie zamku przez wojska Związku Pruskiego

Od 1466 (II Pokój Toruński ) do 1772 roku zamek był siedzibą starostów królewskich. W 1481 roku nastąpiła odbudowa radzyńskiego zamku. Wiek XVII przyniósł wojny szwedzkie, które obróciły wiele polskich zamków w perzynę dotyczyło to także Radzynia. Po 1772 roku zamek uległ częściowej rozbiórce a z uzyskanej cegły zostały wzniesione w mieście domy i ratusz. W 1837 roku wstrzymano prace rozbiórkowe.

W 1839 roku na zamku przeprowadzono pierwsze prace zabezpieczające. Zamek w Radzyniu usytuowany jest na przesmyku dwóch jezior. Został zbudowany z cegły na planie kwadratu. Składał się z czterech dwupiętrowych skrzydeł połączonych ze sobą na rogach czterema basztami o wysokości 36 metrów, na dziedzińcu znajdowała się studnia. W zachodnim skrzydle z wyjściem na fosę umieszczona była wieża ustępowa (dansker). W północno-zachodniej części dziedzińca znajdowała się ośmioboczna wieża sygnalizacyjno-obronna. Wjazd do zamku głównego prowadził przez zwodzony most i bramę w skrzydle południowym poprzedzony dwoma przedzamczami.

Do naszych czasów zachowały się potężne ruiny zamku częściowo zrekonstruowane i zabezpieczone jako trwała ruina.

Czorsztyn

Na wysokiej górze na lewym brzegu Dunajca wznoszą się ruiny królewskiego zamku w Czorsztynie.
Analiza najstarszych tekstów oraz prace archeologiczne prowadzone na zamkowej górze datują powstanie obronnego grodu na drugą połowę XIII wieku. Jego początki związane są z działalnością księżnej Kingi małżonki Bolesława Wstydliwego oraz zakonu klarysek ze Starego Sącza. Nazwa Czorsztyn wywodzi się prawdopodobnie od spolszczonego niemieckiego "Schorstein" lub "Schorrenstein" co znaczy tyle co ostro stercząca wystająca skała. Pierwsze wzmianki pisane o grodzie pochodzą z 1320 r. podając jednak nazwę Wronin co niektórzy historycy interpretują jako istnienie dwóch zamków położonych w niewielkiej odległości. Prowadzone w ostatnich czasach badania wykluczyły jednak taką możliwość. Zamek wzniesiony został na szlaku handlowym z Krakowa do Budy i stanowił zaporę dla postępów kolonizacji węgierskiej sięgającej prawego brzegu Dunajca. Usytuowana na zamku komora celna była początkowo własnością klarysek lecz w połowie XIV wieku wraz z całą Sądecczyzną weszła w skład domeny królewskiej. Czorsztyn wraz z okolicznymi wsiami utworzył starostwo niegrodowe. Pierwotnie zamek stanowiła murowana wieża o średnicy 10 m i grubości 3 m oraz drewniany gród otoczony wałem drewniano-ziemnym. Za panowania Kazimierza Wielkiego nastąpiła rozbudowa zamku, który stał się ważną strażnicą graniczą usytuowaną naprzeciwko węgierskiej Niedzicy. Obok wieży powstała brama a wał zastąpiono murem obwodowym dostosowanym do konfiguracji terenu. Wybudowano również jednopiętrowy budynek mieszkalny. W następnej fazie rozbudowy najbardziej dostępną płn-wsch część zamku zyskała dodatkową ochronę w postaci muru zapadnię przed zamkiem średnim oraz dwukondygnacyjny budynek bramny. W tym okresie Czorsztyn często gościł koronowane głowy. Tu zatrzymywał się król Kazimierz Wielki oraz Ludwik Węgierski w czasie swych licznych podróży na Węgry. To czorsztyński zamek w 1384 r. witał córkę Ludwika Jadwigę przyszłą królową Polski. Za panowania króla Władysława Jagiełły Czorsztyn został starostwem zastawnym. Pierwszym starostą zastawnym był Abraham Goszyc, który udzielił pożyczki pieniężnej Jagielle. Na początku XV wieku starosta przasnycki Jan Baranowski za zgodą królewską przystąpił do rozbudowy zamku. Na zamku średnim wzniesiono drugie zachodnie skrzydło mieszkalne o dwóch kondygnacjach. Natomiast budynek mieszkalny na zamku górnym został nadbudowany o jedną kondygnację oraz zwieńczony attyką. Przed podwyższonym murem tarczowym zamku średniego stanęła kamienno-ceglana wieża o ścianach 2 m grubości. W XVI wieku zbudowano zamek dolny otoczony kamiennym murem z bramą na odcinku pn. Na jego terenie powstała studnia, bowiem dotychczas, co stanowi pewną ciekawostkę Czorsztyn posiadał jedynie cysternę na zamku górnym. Na przełomie lat 1616-17 na zamku średnim zburzono okrągłą wieżę którą w funkcji obronnej zastąpiła pięcioboczna baszta wybudowana w narożniku drugiej linii obronnej. W roku 1651 Czorsztyn został zajęty przez zbuntowanych chłopów pod wodza Kostki Napierskiego. Ten emisariusz Bohdana Chmielnickiego wykorzystał moment, że zamek był bez załogi a okoliczna szlachta brała udział w pospolitym ruszeniu. Bunt został jednak szybko stłumiony przez oddziały biskupa krakowskiego Piotra Gemickiego. Podczas szturmu na zamek przekonano się o sile wieży wzniesionej przez Jana Baranowskiego, która oparła się atakom wojsk biskupa. Zamek został poddany po pertraktacjach a wydany przez buntowników Napierski został ujęty. Osądzony za zdradę i bunt zginął nawleczony na pal. W czasie oblężenia zamek uległ znacznym zniszczeniom. Mimo to w 1655 schronił się w nim król Jan Kazimierz uchodząc przed Szwedami. Musiał mieć zaufanie do jego siły skoro sam wyjechał na Śląsk a w zamku pozostawił skarb koronny i klejnoty. Następujące potem zmiany polityczne i gospodarcze powodują powolny upadek Czorsztyna, który przestaje być przydatny w systemie obronnym państwa. W 1770 r. Austriacy przed rozbiorem Polski odrywają ziemię nowotarską i sądecką. Pozostawiają jednak zamek w rękach rodu Potockich jako dożywotnie starostwo czorsztyńskie. W roku 1790 potężny pożar strawił dachy i od tego czasu zaczął popadać w ruinę. Po śmierci Ludwiki Potockiej starostwo przestało istnieć. W 1811 r. dobra przejmuje rząd austriacki i wystawia na licytację. Rok później nabywa je łowczy przemyski Jan Maksymilian Drohojewski. Jego następcy na początku XX wieku podejmują pierwsze próby ratowania ruin zamku. W 1922 r. wyrażają zgodę na objęcie góry zamkowej ścisłym rezerwatem. W roku 1945 majątek ulega parcelacji.

Malbork - zamek krzyżacki

Zamek w Malborku jest dawną siedzibą władz zakonu Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, zwanym potocznie Krzyżakami i jednocześnie stolicą państwa zakonnego. Jest także największą ceglana budowlą na świecie.

Budowa najstarszej części malborskiego zamku – Zamku Wysokiego rozpoczęła się w latach 1274–1275, kiedy to wzniesiono jego mury obwodowe. Budowa skrzydeł wewnętrznych trwała do 1300 roku. W związku z upadkiem Akkonu w Palestynie podjęta została decyzja o ostatecznym przeniesieniu siedziby władz zakonu do Prus. Z tego też powodu, w latach 1295–1302 wzniesiono mury obwodowe Średniego Zamku, a do 1330 roku wzniesiono tu pozostałe budowle, w tym m.in. Wielki Refektarz i Pałac Wielkiego Mistrza. Jeszcze w I połowie XIV wieku rozbudowany został kościół zamkowy i kaplica św. Anny mieszczące się na Zamku Wysokim. W niszy zewnętrznej kościoła od strony wschodniej ustawiona została 8-metrowej wysokości statua Matki Boskiej pokryta różnobarwną mozaiką. Od przełomu XIII/XIV wieku rozpoczęto, trwającą ponad pół wieku budowę gospodarczego Przedzamcza m.in. z karwanem, spichlerzem, browarem, piekarnią i kościołem św. Wawrzyńca. Równocześnie z kolejnymi etapami budowy trwały liczne przebudowy i prace dekoratorskie. Zamek uległ pewnym zniszczeniom w czasie oblężenia z 1410 roku, które zostały naprawione w kolejnych latach.

Przełomem dla losów zamku był rok 1454, gdy król Kazimierz Jagiellończyk wykupił zamek od ówczesnej załogi, nieopłaconej przez Krzyżaków. Od tego roku zamek malborski był administrowany przez starostę malborskiego i stanowił jeden z największych arsenałów dla wojsk Rzeczypospolitej, a także centrum administracyjno-gospodarcze dla większej części Żuław.

W 1772 roku zamek malborski przeszedł w ręce króla pruskiego Fryderyka II. Nie miał on wówczas szczególnej wartości militarnej, dlatego przeznaczano go na magazyny, koszary lub więzienie. W części rozpoczęto nawet prace rozbiórkowe. W I połowie XIX wieku zahamowano a następnie przeprowadzono na zamku różnorakie prace konserwatorskie. Właściwa odbudowa zamku datuje się jednak na 1882 roku i objęcie kierownictwa prac przez Konrada Steinbrechta. W wyniku działań II wojny światowej zamek w 60% uległ zniszczeniu. Dzięki działaniom polskich konserwatorów został odbudowany i jest jednym z najcenniejszych zabytków średniowiecznego budownictwa obronnego na ziemiach polskich.

W dniu 20 września 1949 roku decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków zamek wpisany został do rejestru zabytków pod nr 29/N. Następnie Prezydent RP Rozporządzeniem z dnia 8 września 1994 roku (Monitor Polski Nr 50 z 1994, poz. 420) uznał zespół zamku krzyżackiego za Pomnik Historii.
W 1999 roku został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego UNESCO.

Łagnow - zamek joannitow

Pierwsza wzmianka o Łagowie pochodzi z 1299r., kiedy margrabiowie brandenburscy Otton i Henryk nadali castrum Lagowe rycerzowi Albrechtowi de Klepitz. Warownia była położona ok. 500 m na północny zachód od zamku na sokolej Górze.

W połowie XIV w. Łagów stał się własnością rycerskiego zakonu joannitów, który wkrótce przystąpił do budowy zamku, lokalizując go na wzgórzu morenowym na przesmyku między jeziorami: Trześniowskim od północy i Łagowskim od południa. U podnóża warowni powstała służebna osada rzemieślnicza, zabezpieczona murami obronnymi z dwoma bramami. W końcu XIV w. na zamku umieszczono komandorię joannicką.

Dojście do zamku prowadziło po zboczu wzgórza w kierunku bramy umieszczonej we wschodnim boku murów obwodowych. Naprzeciwko wjazdu stał dom mieszkalny, zamykający dziedziniec od strony zachodniej. W części północnej mieściła się kaplica a w południowej, w przyziemiu refektarz o trzyprzęsłowym sklepieniu żebrowym wspartym na dwóch filarach. Zapewne pierwotna wysokość budynku sięgała 13 m, wskazuje na to poziom ganku łączącego wieżę z chodnikami straży. W narożniku południowo-wschodnim, na lewo od wejścia, została wzniesiona wieża, mająca około 20 m wysokości, zbudowana na planie kwadratu, od wysokości 17 m - cylindryczna. W dolnej kondygnacji mieściło się więzienie, wyżej siedziba straży ze strzelnicami, w części cylindrycznej pomieszczenie z dwoma strzelnicami i wykuszem. Najwyższa kondygnacja zwieńczona blankami stanowiła pomost dla straży. Wieża wysunięta poza linię muru od strony wschodniej stanowiła skuteczną obronę wejścia, pełniła więc potrójną funkcję: była strażnicą, więzieniem i elementem obrony dostępu do bramy.

Wzgórze zamkowe zapewne w XV w. zostało u stóp otoczone czworobokiem murów obronnych, z półokrągłymi małymi bastejami pośrodku boków północnego i zachodniego. W ciągu murów znajdowały się rzadko rozstawione strzelnice, umieszczone na gankach wysuniętych na ceglanych wspornikach. Trzecią linią obrony były mury miejskie zamykające z dwóch stron odcinek przesmyku łagowskiego. Rozbudowy późniejsze znacznie zatarły obronny charakter zamku. W czasach nowożytnych zabudowano teren zamku, tworząc wewnętrzny dziedziniec. W krytej murowanej szyi o długości 22 m, umieszczono schody prowadzące od stóp wzgórza na poziom dziedzińca zamkowego. Wieża została podwyższona i zwieńczona nowymi blankami.

W 1812 r. po kasacji zakonu Łagów przeszedł w ręce prywatnych właścicieli. Bramy miejskie: Polska (murowana) z XV w. I Marchijska (konstrukcji ryglowej) z XVI w., przetrwały w pierwotnym kształcie. Tylko ich otwory strzelnicze w XIX w. zamieniono na okna. Zamek, nie zniszczony podczas II wojny światowej, jest obecnie obiektem hotelowo-gastronomicznym.

Czocha - zamek nieodkrytych tajemnic

Piękny zamek książęcy znajdujący się nad Jeziorem Leśniańskim swoje powstanie zawdzięcza najprawdopodobniej książętom świdnicko - jaworskim, którzy umacniali zdobyte tereny górnych Łużyc. Powstanie zamku datuje się na 1329 rok, choć w popularnej literaturze mówi się jeszcze o warowni jaką król czeski Wacław I wybudował w tym miejscu już w XIII wieku.

Pełno tu elementów będących klasycznymi atrybutami zamku, odpowiadającymi wyobrażeniom o wyglądzie "prawdziwej średniowiecznej warowni".
Mury wieńczą kryte galerie, na dziedzińcu straszy otchłań studni "niewiernych żon", wiele tu tajemniczych zakamarków, a wewnątrz stylowych komnat. Zamek jest otwarty dla gości hotelowych jak i zwiedzających, można tu urządzić wesele lub przenocować w Komnacie Książęcej z efektownym łożem z zapadnią do usuwania niewygodnych kochanków. Oryginalny, historyczny wystrój pozwala na wypoczynek w otoczeniu fos i murów warownych, a także na organizację niepowtarzalnych bankietów, imprez dla firm, eventów, spotkań czy wystaw.

Zamek był wielokrotnie przebudowywany w różnych stylach, m.in. w XVI wieku kiedy dodano fortyfikacje zewnętrzne z bastejami a całość wykończona była w renesansowym stylu. W drugiej połowie XVII wieku zarządzono kolejną przebudowę zamczyska, który w 1793 został strawiony przez pożar.

Zamek odbudowano, elewacje budynku mieszkalnego pokryto łupkiem, a kiedy ostatni z rodu Uechtritzów - Otto - zmarł, zamek został wystawiony na sprzedaż.

W 1910 roku zamek kupił drezdeński bankier Ernest F. von Gütschow, który przebudował zamek w stylu gotycko - renesansowym. Projektantem nowego założenia był Bodo Ebhardt - autor odbudowy zamku w Grodźcu.

II wojnę światową zamek przetrwał nienaruszony, lecz najgorsze dla niego lata przyszły zaraz po wojnie, kiedy rozkradziono całe wyposażenie wnętrz.

W 1952 roku władze urządziły w zamku Wojskowy Ośrodek Wypoczynkowy, a cały teren był niedostępny dla cywilów. Dzisiaj znajduje się tutaj luksusowy hotel a oferta noclegowa to m.in. Komnata Cesarska i pokój Ernesta Guetschowa. Zamek jest dostępny dla zwiedzających przez cały rok, można zwiedzić jego wnętrza z przewodnikiem, jak również pooglądać okolicę z zamkowej wieży.

Zamek Książ

Zamek znajdujący się w granicach Wałbrzycha na terenie Książańskiego Parku Krajobrazowego. Jest jednym z elementów Szlaku Zamków Piastowskich. Jest to trzeci co do wielkości zamek w Polsce (po zamku w Malborku i Zamku Królewskim na Wawelu). Niewielka część zespołu pałacowego jest udostępniona dla zwiedzających, w tym znajdujący się w części centralnej zamek piastowski.

Historia

1288-1292 Pierwsze dokumenty pisemne o Zamku Książ - budowa jednego z wielu zamków obronnych przez Księcia świdnicko - jaworskiego Bolka I Surowego.

do 1392 r. Książ pozostaje w rękach Piastów świdnickich, następnie na mocy układu sukcesyjnego przechodzi we władanie korony czeskiej.

1497 r. Władysław Jagiellończyk sprzedaje Książ swemu kanclerzowi, Janowi von Schellenberg.

1508 r. Dobra książańskie należą do Jana von Haugwitz.

11 czerwca 1509 r. Jan von Haugwitz przekazuje zamek z okolicznymi dobrami Konradowi I von Hochberg. (Zamek pozostaje w rękach tego rodu aż do czasu konfiskaty przez władze hitlerowskie).

5 kwietnia 1605 r. Konrad III von Hochberg nabywa od cesarza Rudolfa III prawo dziedziczenia Książa zamiast dzierżawy. Książ staje się dziedziczną własnością rodu.

1705 - 1742 Konrad Ernest Maksymilian von Hochberg zajmuje się przebudową zamku. Powstaje reprezentacyjne, barokowe skrzydło, dziedziniec honorowy oraz zabudowania przedzamcza (oficyny, łaźnia i budynek bramny - miejsce dla straży zamkowej i biblioteki). Wybudowany zostaje Pawilon Letni na Topolowym Wzgórzu, który w II połowie XIX w. staje się rodzinnym mauzoleum.

1789 - 1833 Jan Henryk VI zagospodarowuje okolice zamku. Wg projektu Christiana Wilhelma Tischbeina powstają budowle na terenie parku zamkowego oraz sztuczna ruina na średniowiecznych fundamentach - tzw. Stary Książ.

1848 r. Otrzymanie przez Hochbergów tytułu książęcego.

1907 - 1938 Jan Henryk XV przeprowadza ostatnią, największą rozbudowę zamku. W latach 1908 - 1923 powstają dwa renesansowe skrzydła - zachodnie i północne. Wieża osiąga wysokość 47 m, zostaje nakryta kopulastym hełmem z latarnią. Swój obecny kształt przyjmują tarasy zamkowe.

8 grudnia 1891 r. Jan Henryk XV poślubia w Londynie Marię Teresę Oliwię Cornwallis West - Księżnę Daisy, jedną z najbardziej malowniczych postaci w dziejach zamku.

1941 r. Zamek zostaje skonfiskowany przez władze hitlerowskie - synowie Daisy i Jana Henryka XV walczyli przeciw Hitlerowi : Jan Henryk XVII w armii brytyjskiej, Aleksander w wojsku polskim. Podczas wojny przechowywano w Książu zbiory Królewskiej Biblioteki Pruskiej z Berlina.

1943 r. Do Książa wkracza hitlerowska, paramilitarna organizacja "Todt" i prowadzone są intensywne prace, prawdopodobnie przygotowujące jedną z głównych kwater Hitlera. W tym czasie powstają podziemne tunele na terenie podzamcza o długości ok. 1 km. Historycy nie są zgodni co do przeznaczenia podziemi w Zamku Książ oraz budowanych w tym samym czasie tuneli w Górach Sowich.

do sierpnia 1946 r. W zamku stacjonują wojska radzieckie.

do 1956 r. Zamek opustoszały niszczeje.

1956 - 1962 Zamek zabezpiecza Wojewódzki Konserwator Zabytków z Wrocławia.

1974 r. Rozpoczyna ją się kompleksowe prace remontowe.

1991 r Właścicielem Zamku staje się Gmina Wałbrzych, która do zarządzania obiektem powołuje Przedsiębiorstwo "Zamek Książ" sp. z o.o.

Zamek Piastów Śląskich w Brzegu

Efektowny, wspaniały zamek książęcy o renesansowym kształcie zwany jest Śląskim Wawelem. Jest to przepiękny zabytek klasy zero, jedyny tego typu w województwie opolskim.

Z zewnątrz największe wrażenie sprawia bogato zdobiona fasada budynku bramnego (z kamiennymi popiersiami Piastów) będąca najznakomitszym zabytkiem renesansu w Europie Środkowej oraz zrekonstruowane krużganki.

W salach zamkowych od 1945 roku mieści się Muzeum Piastów Śląskich, w którym prezentowana jest historia miasta, dzieje Piastów Sląskich, rzeźba i malarstwo śląskie. Do budowli przylega Kościół Zamkowy Św. Jadwigi, który poddano regotyzacji. W jego krypcie zachowały się cenne sarkofagi ze szczątkami Piastów legnicko-brzeskich, a część z nich można podziwiać w muzeum.

Historia
XIII – XV w.

Pierwsze informacje o istnieniu zamku pochodzą z 1235 r. Wówczas miał tu swoją siedzibę namiestnik książęcy. Zamek stanowił także miejsce postojowe w czasie podróży dla książąt wrocławskich. Około 1300 roku wzniesiona została kwadratowa, ceglana wieża, nazwana później Wieżą Lwów, gdyż na jej zwieńczeniu znajdowały się kamienne lwy. Dolna część wieży zachowała się do dziś, jako najstarsza część zamku.

W 1311 r. wyodrębniło się Księstwo Brzeskie i wówczas zamek stał się siedzibą książąt brzeskich. W latach 1360-70 książę Ludwik I brzeski dokonał przebudowy zamku. Do dziś zachowały się ówczesne fragmenty muru. Podczas tej rozbudowy w latach 1368-69 obok zamku wzniesiono gotycką kaplicę św. Jadwigi, która stała się kolegiatą, oraz nowy budynek mieszkalny.

XVI w.

W połowie XVI w. książę Jerzy II z żoną Barbarą z Hohenzollernów dokonali przebudowy obiektu na styl renesansowy, wzorując się na Zamku Królewskim na Wawelu. Z tej racji zamek jest określany mianem Śląskiego Wawelu. W latach 1541-44 wzniesiono południowe skrzydło, a między 1544 a 1547 r. powstało skrzydło wschodnie. W 17 października 1547 r. zmarł książę Fryderyk II, a nadzór na pracami budowlanymi przejął jego syn Jerzy II.

W latach 1554-60 wzniesiono reprezentacyjny budynek bramy wjazdowej. Składa się ona z trzech kondygnacji. Dolna ma motyw antycznego łuku triumfalnego. Ponad łukiem fundator umieścił posągi swój i żony w rzeczywistych wymiarach oraz herby rodowe trzymane przez pary giermków. Książę zlecił także umieszczenie nad oknami pierwszego piętra dwóch rzędów popiersi swoich przodków.

XVII - XIX w.

W 1675 r. na zamku zmarł ostatni potomek z linii Piastów śląskich, Jerzy Wilhelm i rezydencja zaczęła podupadać. Opuszczony zamek uległ niewielkim zniszczeniom w czasie ostrzału miasta przez króla pruskiego, Fryderyka II w 1741 r. Następnie zamek pełnił funkcję karczmy, koszar, magazynu.

Od XX w.
W 1922 r. usunięto z zamku magazyny i przeprowadzono drobne konserwacje: zabezpieczono Bramę Wjazdową. W 1924 r. założono tu Muzeum Miejskie. W 1945 r. budowla została ponownie uszkodzona. W 1952 r. otwarto tu obecne muzeum. W latach 1966-90 budowlę odbudowano na wzór stanu z XVI w. Odnowiono Bramę Wjazdową, krużganki i kilka sal.

Zamek w Baranowie Sandomierskim

Nad środkową Wisłą, pełnym blaskiem lśni perła polskiej architektury
XVI w. Zamek w Baranowie Sandomierskim.
Otoczony 14-ha parkiem, wraz z przyległym Hotelem Zamkowym urzekająco wpisuje się w pejzaż nadwiślańskich równin. Dawna siedziba rodu Leszczyńskich nazywana jest też "Małym Wawelem".

Zamek w Baranowie Sandomierskim to światowej klasy zabytek, który od lat przyciąga zwiedzających, amatorów atrakcyjnego wypoczynku, jak i biznesmenów poszukujących ciekawego miejsca na zorganizowanie szkoleń, konferencji czy kameralnych spotkań.

Na Gości oprócz historycznych wnętrz, pięknej architektury, doskonałej kuchni czekają tu również stylowe, eleganckie apartamenty. Jest to idealne miejsce na wypoczynek i przeżycie miłych i niezapomnianych chwil.